OEKRAÏNE : BLIJVEN WANNEER ANDEREN VERTREKKEN

Na de inval van de Russische troepen moest ook ons team, dat hoofdzakelijk uit Oekraïners bestaat, vluchten. De collega's moesten hun leven in Kiev en langs de contactlijn, waar Dokters van de Wereld sinds 2015 werkzaam was, achterlaten. Ondanks het feit dat zij met hun gezinnen naar het westen van het land zijn gevlucht, blijven zij zich inzetten voor het recht op gezondheid. Sommige van onze collega's getuigen:

KATERYNA KYTNIUKH, MEDEWERKER PERSONEELSZAKEN

"Sommige van onze plannen zijn misschien vernietigd, maar we zullen mettertijd nieuwe kunnen smeden."

Toen de oorlog uitbrak, was onze eerste prioriteit ons team in veiligheid te brengen. Wij verhuisden ons kantoor naar een veiliger stad, Czernowitz, in het westen van Oekraïne. Van daaruit coördineerden wij de verhuis en de huisvesting van ons personeel en hun gezinnen.

Hoewel Kateryna Kytniukh achterlaat wat ze haar hele leven heeft opgebouwd, is ze om twee redenen blij: ze kan blijven werken en haar kinderen zijn aan het ergste ontsnapt: "Het kostbaarste wat we uit Sjewjerodonezk konden meenemen zijn onze dierbaren: mijn familie, mijn kinderen, mijn man. Ik denk dat de dromen van mijn kinderen werden vernietigd en hun plannen geruïneerd .... Ze droomden er van aan aan de universiteiten in Kharkiv en Kiev te studeren."

VLADISLAV KAHAL, PROJECTMEDEWERKER

"Het zijn de lelijkste herinneringen aan die tijd, wanneer je niets weet, wanneer je niet weet wat je moet doen, wanneer je alleen maar zit en luistert naar de explosies, niet wetend of je de volgende ochtend wel wakker wordt. Dat is verschrikkelijk."

Vladislav Kahal woonde in Kharkiv, vlakbij de Russische grens. De plaats was een van de eersten die gebombardeerd werd. Hij had geen andere keuze dan met zijn moeder te vluchten naar een dorp 90 km verderop. Eenmaal daar, kregen ze echter met andere moeilijkheden te maken:

"Het hele district zat zonder elektriciteit en zonder mobiele telefoonverbinding. Dus zaten we in een totaal vacuüm. Het was echt moeilijk omdat je niet weet wat er gaande is in de wereld en wat je moet doen. Je zit daar gewoon en kijkt recht voor je uit. Het was vreselijk."

Na een paar dagen besloot hij terug te keren naar Kharkiv. Het kostte hem drie uur om de 90 km af te leggen omdat hij langs controleposten van het Russische leger moest en vernielde bruggen moest vermijden: "Gelukkig haalden we het en kon ik eindelijk contact krijgen met mijn collega's. Ik vernam dat Dokters van de Wereld verhuisd was naar het uiterste westen van het land, naar Tsjernivtsi, en dat ik me daar bij hen kon voegen."

SERHII VINOHRADOV, PROJECTMEDEWERKER

"Ik waardeer de steun die de organisatie ons in deze moeilijke tijden geeft. Deze situatie is draaglijker als je steun voelt. Ik denk dat het beste overlevingsmechanisme is om te werken, over je gevoelens te praten en te proberen bij elkaar te blijven."

Onze collega Serhii Vinohradov heeft al eerder moeten vluchten: In 2014 verliet hij met zijn gezin zijn geboortestad Donetsk om te ontsnappen aan het conflict in Oost-Oekraïne. Hij verhuisde naar Sjewjerodonezk en sloot zich twee jaar later aan bij Dokters van de Wereld. Nu moest hij weer verhuizen naar een veiliger plek. Hij zegt dat deze dramatische ervaring van hem een veerkrachtiger persoon heeft gemaakt, en dat hij daarom niet aarzelt zijn collega's volledig te steunen.

VALERIIA BOZHENKO, COMMUNICATIE- EN VOORLICHTINGSMEDEWERKER

"Toen ik met mijn broer uit Kiev vertrok, verloor ik iets heel belangrijks. Ik ben mijn huis kwijt. En dat is een vreselijk gevoel. Het is heel vreemd te weten dat er ergens een normaal leven is, want voor mij is er geen normaal leven meer."

In Kiev verliet Valeriia Bozhenko haar ouders, die beiden arts zijn, en zijn achtergebleven om levens te blijven redden. Aan de ene kant is Valeriia trots op hen, maar aan de andere kant is ze erg bezorgd.

En Valeriia is al een heel eind op weg naar dat doel. Na twee maanden in Czernowitz, waar zij aan het hoofd stond van de afdeling communicatie en belangenbehartiging in Oekraïne, keerde zij terug naar haar geboortestad Kiev om haar ouders en vrienden te zien.

Dit zijn slechts vijf voorbeelden van enorme moed en toewijding van onze bijna 100 Oekraïense medewerkers die hun land moesten ontvluchten en toch hun werk hebben voortgezet. Ondanks hun persoonlijk leed verlenen zij basisgezondheidsdiensten en psychosociale steun aan de ontheemde bevolking.

Hierbij willen wij onze dankbaarheid uitspreken en hun werk en inzet onder de aandacht brengen.