"En toch verlangen we naar het leven." Update van Nour, onze psycholoog in Gaza

Ik schrijf deze woorden op de 135^ste dag. 135 dagen vol ontheemding, verlies, onrecht, terreur, honger, koude, dakloosheid, rouw, en verbijstering dat we nog in leven zijn.

Elke dag breekt mijn hart als ik door de eindeloze massa tenten loop waar duizenden mensen schuilen die hun huis moesten ontvluchten. Deze mensen hebben geen toegang tot voeding, drinkbaar water, warmte, veiligheid, zorg, fatsoenlijke hygiënische omstandigheden, schone toiletten of comfortabele kleding en bedden. Ik loop door en ik wil niets liever dan dat deze tenten verdwijnen. Of op zijn minst dat ik plots word getroffen door geheugenverlies, zodat ik deze afgrijselijke taferelen van mijn ziel kan vegen.

De realiteit waarin wij leven is moeilijk voor te stellen. Ondanks alles moeten we leren overleven in onmenselijke omstandigheden. We moeten slapen op onbewoonbare plekken en teren op te weinig eten. Er is niets normaal aan deze situatie.

De tijd verstrijkt heel vreemd. Elke dag brengt meer pijn met zich mee. We gaan op automatische piloot door het leven, zijn leeg vanbinnen. Onze geesten kunnen nog steeds niet verwerken dat het leven zoals wij het kenden, onze huizen, onze straten en onze herinneringen totaal verwoest zijn. Wij klampen ons nog steeds vast aan de hoop dat wij ooit de stad waar wij zo van houden terug zullen kunnen vinden. 

Ik vraag me af of onze grootouders zich ook zo voelden toen ze in 1948 hun huis verloren. Een angstaanjagende gedachte: wat als wij, net als zij, nooit kunnen terugkeren?

Door mijn werk in de klinieken van Dokters van de Wereld komen er kinderen op mijn pad die traumatische gebeurtenissen hebben overleefd, die hun ouders hebben zien sterven en uren- of dagenlang aan hun zijde zijn gebleven te midden van een belegering.  Een vriend van mij is nog in het noorden van Gaza en vertelt me over de verhongerende mensen die proberen te overleven op boombladeren en dierenvoeding.

Bijna iedereen om mij heen zegt in een waas te leven, los te staan van de realiteit. Het is onmogelijk om het verlies van onze goede vrienden en onze collega’s te verwerken. We hebben allemaal het gevoel dat onze hersenen uit elkaar zullen spatten als we proberen te begrijpen wat er met ons is gebeurd.

Hoe kunnen we zo’n trauma te boven komen? Zullen we ooit genezen en weer een normaal leven kunnen leiden?

De tol is inmiddels gestegen naar meer dan 28.000 doden en bijna 7.800 vermisten, en de rest van de bevolking is al meerdere keren moeten vluchten. Elke keer nemen we onze pijn en onze gebroken harten en dromen met ons mee. Nu hebben we ons teruggetrokken in Rafah, de enige plek die nog overblijft, en ieder van ons vraagt zich af: waar moeten we nu heen? Er is nergens meer! Moeten we alweer op de vlucht? Houdt het bloedvergieten ooit op?

En toch, te midden van dit alles, klampen wij ons vast aan elk nieuws dat hoop op vrede en veiligheid biedt. Toch verlangen we naar het leven.

Nour