Magdalena Simeonova

Bulgarije

Ik ben Magdalena en ben opgegroeid in de Nadezhda-wijk in Bulgarije. Ik trouwde op mijn 14e.

Ik ben Magdalena Simeonova.

Ik ben 28 en heb twee kinderen. Ze zijn 9 en 5 jaar oud.

Ik ben geboren in de Nadezhda-wijk, waar ik ook opgroeide. Een jaar geleden ruilden we het getto in voor Sini Kamani.

Op mijn 14e ben ik getrouwd. Vandaag ben ik radicaal tegen het huwelijk op zo’n jonge leeftijd.

Destijds werd ik sterk beïnvloed door mijn omgeving in mijn wijk. Ik had liefdevolle ouders die me aanspoorden om te blijven studeren. Ik had goede punten op school. Maar mijn omgeving had een te grote invloed op me.

Ik had mijn man ontmoet en wilde met hem trouwen. Mijn ouders waren daar sterk tegen, maar ik bleef doorzetten. Uiteindelijk legden ze zich erbij neer en trouwden we. Mijn man was toen 18, ik 14.

Jong trouwen was een traditie en de mensen aanvaarden het. Meer nog, ze vinden het normaal.

Ze zien het niet als een probleem. Ze vinden alles maar normaal. Alsof alles is zoals het hoort.

Eenmaal je getrouwd bent, word van je verwacht te stoppen met school en aan kinderen te beginnen. In onze gemeenschap verwachten je echtgenoot en schoonouders dat je meteen aan een gezin begint. Wachten is geen optie.

Dokters van de Wereld voerde destijds een project rond geboorteplanning & preventie van seksueel overdraagbare aandoeningen. Ik nam deel aan het project en volgde een opleiding van 4 weken. Ik geloof toch dat het 4 weken was, al ben ik dat niet helemaal meer zeker.

Tijdens de opleiding ontmoette ik Fanya Rameva, docente en vroedvrouw. Toen ging de bal aan het rollen. Ik wilde terug naar school en hoger onderwijs volgen.

Rond diezelfde periode had mijn 47-jarige schoonvader besloten om zijn middelbare school af te maken. En ook mijn man schreef zich in om zijn studies af te maken.

Ik wilde stiekem hetzelfde doen, maar durfde het aan niemand te vertellen. Ik ben een vrouw, en vrouwen mogen hier niet studeren.

Mijn man was wel op de hoogte van mijn dromen. Op een dag verraste hij me. Hij had me ingeschreven voor avondles. Aanvankelijk was iedereen ertegen. We kregen problemen omdat ik had besloten mijn opleiding verder te zetten.

We hielden vol. Ik maakte mijn secundaire school af. Daarna ging ik studeren aan de medische universiteit van Varna en werd ik toegelaten met een globale score van 5,25. Ik koos voor verloskunde als specialisatie. Vandaag zit ik in het vierde en laatste jaar. Zodra mijn stage erop zit, zal ik afstuderen.

Mijn zonen zijn nu 9 en 5 jaar oud. Ik wil niet dat hen hetzelfde overkomt. Daarom zijn we uit de wijk verhuisd, zodat die omgeving hen niet kan beïnvloeden. Mijn man en ik zullen ons best doen om hen een goede opvoeding te geven, zodat ze productieve leden van de Bulgaarse samenleving worden.

Ik heb in zekere zin geluk gehad. Ik was de eerste vrouw in Nadezhda die kon studeren, die kon doen wat ik heb gedaan. Ik geloof dat er nog velen zullen volgen.

Daarom heb ik besloten om in het centrum voor moeders aan de slag te gaan in het getto. Om hen te motiveren, te helpen, over hun dromen te praten en erop toe te zien dat ze naar school blijven gaan. Ik heb er vertrouwen in dat er nog vrouwen hun opleiding verder zullen zetten en hun steentje zullen bijdragen aan de samenleving.