Yannis Boumazouzi, aan de zijde van de hongerstakers

We zien vandaag hoe de solidariteit van verzorgend personeel en andere vrijwilligers toeneemt. De medewerkers helpen hoe en waar ze kunnen: ze nemen de vitale parameters bij de hongerstakers, brengen medisch materiaal, betuigen hun steun en houden medische consultaties ... Dat is alvast positief te noemen.

De medische toestand van de hongerstakers daarentegen gaat er dramatisch op achteruit: ze vermageren zienderogen, hun ogen zitten steeds dieper, hun wangen vallen in en de moraal is ver zoek. Bij elke nieuwe negatieve verklaring van de regering vrees ik voor een fatale toename van de wanhoop bij de hongerstakers.

Elke zelfmoordpoging op deze site volgde immers op een verklaring van een onverzettelijke staatssecretaris. En dan is er nog de slopende vermoeidheid bij de stakers en vrijwillige verzorgers die na hun werkdag langskomen; de ergernis bij de spoeddiensten wanneer nog maar eens een ambulance op de site wordt gevraagd; de woede van de hongerstakers die in bepaalde ziekenhuizen niet eens op een correcte medische opvolging kunnen rekenen ... Dat is de dagelijkse realiteit op de drie sites waar ze zich bevinden.

Toch weigeren we deze personen te laten sterven, deze mensen die hun lichaam opofferen in ruil voor papieren en zichzelf verminken voor het recht om in België te blijven.

Hoelang kan een mens zonder eten?

Toen ik hier op dag zes van de hongerstaking voor het eerst op bezoek kwam, was ik de eerste persoon met een medische achtergrond die hen daar kwam opzoeken: 130 personen – mannen, vrouwen, jong en oud, diabetespatiënt, depressief persoon, dik, dun ... Allen zijn ze anders, maar geen van hen heeft geldige papieren. De meesten waren gestopt met het nemen van medicatie, uit angst hun maag te beschadigen. Ik had me bij mijn eerste bezoek voorgenomen een uurtje te blijven. Het werden er meer dan vier. Van het ene bed naar het andere herhaalde ik dezelfde aanbevelingen: voldoende drinken, suiker innemen, ook een beetje zout, niet te snel opstaan, geen ibuprofen slikken en de voorgeschreven medicatie blijven innemen. Anderzijds raadde ik bepaalde personen, met name de diabetespatiënten, aan om hun actie te staken.

Ik wilde ook absoluut al hun vragen beantwoorden: wat zou er met hun lichaam gebeuren na één week? En na twee weken? Na een maand? Hoelang kan een mens overleven zonder voedsel? Of zonder te drinken?

Ik stond daarnaast nog stil bij het feit dat, na verloop van tijd, al te verzwakte personen de trap naar de toiletten buiten niet meer zouden kunnen nemen, en dat hun verzwakte immuunsysteem niet meer opgewassen zou zijn tegen COVID-19 of eender welke andere besmettelijke ziekte.

Mijn aanbevelingen leken haast onbeduidend, want vooral mijn aanwezigheid bleek voor hen belangrijk, het feit dat iemand met hen en hun strijd begaan was, hen steunde. Ik hoorde hen meermaals zeggen dat ze niets te verliezen hebben en tot het einde zouden gaan: “papieren of de dood”. Ik hoop dat het zover niet hoeft te komen, en dat de hongerstaking weldra voorbij zal zijn.

Verzorging zoeken, dat is één dag niet eten

46 dagen geleden was de gezondheid van een aantal hongerstakers op medisch vlak al zorgwekkend, met gekende antecedenten die wegens een gebrek aan geld en dringende medische hulp onbehandeld bleven. Neem nu de vrouw die ik onderzocht. Ik stelde vast dat verder onderzoek nodig was. Ze zei me dat ze dat wel wist, maar dat ze daar nooit tijd voor had genomen: een dag uittrekken voor onderzoeken betekent een dag geen inkomen, en dus een of meerdere dagen niet eten. Ze hoopt nu dat ze door de hongerstaking naar het ziekenhuis zal worden gebracht, waar ze kan onderzocht worden.