COVID-19 in Bergen: voetbalclub wordt daklozenopvang met medische consultaties

Het is in dit centrum dat Dokters van de Wereld vanaf begin april van start ging met wekelijkse medische en dagelijkse verpleegkundige consultaties.

B. is één van de bewoners van het tijdelijke daklozencentrum. Ze lijdt al lang aan een chronische neurologische aandoening en werd uit het kraakpand gezet waar ze woonde. B. is mama van 2 kinderen die elders ondergebracht werden en maakt zich veel zorgen over hen:  “Gelukkig kan ik dankzij de hulp van een opvoeder in het centrum nu en dan met hen bellen", zegt ze met tranen in haar ogen terwijl ze wacht op haar medisch consultatie.

B. is een van de 25 mensen in het stadion: een groep van 20 mannen en 5 vrouwen van alle mogelijke leeftijden. Samen leven ze samen op deze vreemde plek, omringd door betonnen muren en afgesloten van de wereld.

Het stadion wordt drie keer per week gedesinfecteerd, wat niet bijdraagt aan de gezelligheid. De bewoners lopen geregeld de muren op en zijn gespannen.

M. is één van hen. Hij is net terug van een toertje buiten om wat frisse lucht te scheppen. Na zijn scheiding is hij dakloos geworden.   Door zijn hartproblemen is hij een risicopatiënt. “We zitten hier toch in een voetbalclub? Waarom krijgen we geen voetbal om wat te spelen en onze gedachten te verzetten?” vraagt hij zich af.

J. stemt met hem in. Pas 24 jaar is hij, maar toch leeft hij al jaren op straat. Met epilepsie en een resem andere gezondheidsproblemen. Hij groeide op in een moeilijk gezin, leeft van een invaliditeitsuitkering en staat onder curatele. Voor de crisis deed hij soms klusjes in de bouw of in de tuin. "Maar sinds COVID-19 is het moeilijk omdat  ik mijn klusjes niet meer kan doen. Ik kan ook niet op bezoek gaan bij mijn tweejarige nichtje of mijn moeder.” J. werd 28 dagen in het ziekenhuis opgenomen nadat hij positief getest werd op COVID-19. 3 weken geleden werd hij ontslagen. "In het ziekenhuis was het moeilijk omdat ik niets kon doen. Ik kon niet uit mijn kamer komen. Ik kon niet roken. Hier ben ik tenminste vrij. En de verpleegkundigen helpen me met mijn medicijnen. Ook de opvoeders zijn aardig en behulpzaam". 

Ook voor S. is het leven niet makkelijk geweest. De vijftiger trouwde op late leeftijd, werd alleenstaande papa maar verloor zijn kind toen het nog erg jong was. Vanaf dat moment veranderde zijn leven en belandde hij op straat. Laverend tussen ironie en helderheid vertelt hij over zijn leven : “Zie ons hier zitten” zegt hij “We zijn minder dan niets. We drinken. We nemen drugs. We verliezen geregeld ons verstand. En een mens zonder verstand is een dier. Je moet hier alles constant in het oog houden: ze zouden je zelfs je spuit van je stelen.”

"Onze consultaties zijn 40% medisch en 60% sociaal of psychisch”, vertelt Marine, de verpleegkundige van Dokters van de Wereld. “ De COVID-crisis heeft nog een portie angst toegevoegd bij de levens van de daklozen.” In een geïmproviseerd medisch kabinet verzorgt ze alle bewoners met gezondheidsproblemen: "Vandaag kwamen 7 mensen langs. Het was een stresserende voormiddag omdat we een patiënt met een ambulance naar de spoed hebben moeten overbrengen.” 

Robin, arts bij Dokters van de Wereld, vindt deze opvangplek en de medische consultaties absoluut noodzakelijk: " De COVID-19-crisis zorgde ervoor dat de dunne draad die de mensen hier hadden met de gezondheidszorg helemaal werd doorgeknipt. Ze werden uit hun huis of kraakpand gezet, konden zich niet meer verplaatsen, niets meer bijverdienen. De wankele connectie met het gezondheidssysteem viel op dat moment helemaal weg. Deze plek en onze  consultaties vult deze leemte. En dat is erg belangrijk voor deze mensen.”

"De doorlopende aanwezigheid van een verpleegkundige is erg nuttig. Ze informeert de bewoners over de medische permanentie die elke vrijdag doorgaat, organiseert de consultaties en stelt prioriteiten. Daarnaast kan ze de patiënten en gebruikers de hele week opvolgen en erover waken dat ze hun behandeling goed opvolgen.”