Getuigenis van een jonge vluchteling die in een kamp in Bangladesh woont

Wij, Rohingya's, zijn een etnische minderheidsgroep die vele jaren in de staat Rakhine, Myanmar heeft geleefd. De regering van Myanmar heeft onze rechten herhaaldelijk ontkend en blijft ons vervolgen. Na het enorme gewapende conflict dat op 25 augustus 2017 plaatsvond, verliet ik mijn land om asiel aan te vragen in Bangladesh. Het is nu drie jaar geleden en mensen leven nog steeds in moeilijke omstandigheden en in een overvol kamp.

Ik kwam met zes gezinsleden naar Bangladesh. We komen uit een dorp in de gemeente Buthidaung in Myanmar. We wonen nu in een krap huisje dat niet eens een slaapplaats heeft.

Mijn dag begint om 5 uur 's ochtends, wanneer ik 20 minuten sport. Daarna bidden we voor de eerste keer. Daarna help ik mijn moeder met het klaarmaken van het ontbijt en om 9.20 uur ga ik aan het werk (vrijwilligerswerk). Ik kom om 16.00 uur thuis en ’s avonds studeer ik.

Als je als mens geboren bent, heb je onderwijs nodig

Toen ik in Myanmar was, studeerde ik en ging ik naar de middelbare school. Ik werd gedwongen mijn land te verlaten vanwege het geweld daar, en ik kon klas 9 niet afmaken of afstuderen.

In Myanmar mogen Rohingya en moslims geen hoger onderwijs volgen. Ook andere dingen worden beperkt, zoals bewegingsvrijheid.

De kampen hebben speeltuinen en leercentra voor kinderen die worden gerund door steungroepen, maar deze voorzieningen zijn niet geschikt voor onze leeftijd. Net als ik brengen veel Rohingya’s nu al bijna drie jaar in een kamp door zonder toegang tot onderwijs. Ik ben nog jong en vrijgezel. Ook hier staan ​​we voor talloze uitdagingen, onder andere de strijd voor onderwijs en onze rechten.

Het vluchtelingenleven gaat door in het kamp

Als het warm is, is het hier echt warm. Het is dan te warm om in de hut te blijven. En als het regent, worden we geconfronteerd met overstromingen, harde wind en aardverschuivingen.

Sinds mei 2019 werk ik als vrijwilliger voor Dokters van de Wereld. Mijn rol is om bewustmakingsactiviteiten te ondernemen en op de aangewezen plaatsen aan outreach te doen. Alle aangewezen plaatsen bereiken is moeilijk, maar het is een taak die je een gevoel van missie, een doel geeft. Ik haat mijn missie niet, maar aan het eind van de dag, als ik uitgeput ben, moet ik terug naar een mijn kamp, waar zelfs rusten moeilijk is.

Ik ben een vluchteling en ik woon in een vluchtelingenkamp. Soms kan ik me moeilijk de dromen herinneren die ik had toen ik klein was.

Als vrijwillige onderwijzeres bij Dokters van de Wereld, ontvang ik training en opleiding over verschillende gezondheids- en gemeenschapsthema's zoals gendergerelateerd geweld, seksuele en reproductieve gezondheid, geestelijke gezondheid, voeding, gezinsplanning, moeder- en kindgezondheid, diarree en uitdroging, schoon water, hygiëne, seksuele infecties, hiv, acute luchtweginfecties, malaria en knokkelkoorts, gezondheidseducatie, eerste hulp en nog veel meer. Ik ben erg dankbaar dat ik deze kans heb gekregen om te leren.

WFP (World Food Program) verdeelt rijst, sperziebonen en bakolie, maar het is niet genoeg. Veel vluchtelingen kunnen niet gaan werken en vechten daarom voor hun voortbestaan.

Ik ben nog steeds bang

De toiletten zijn ver van onze hut en het is niet veilig in het kamp. Verschillende vrouwen zijn ontvoerd en zijn tot op heden nog niet gevonden.

Het geweld en de tragedie die plaatsvond op 25 augustus 2017 hebben een diep litteken in ons hart achtergelaten. Ik weet nog steeds niet echt wat er met me aan de hand is. We kunnen fysieke schade zien, maar de pijn en hopeloosheid die we in ons hart hebben gevoeld, is voor het blote oog onzichtbaar. Veel vrouwen en meisjes zijn verkracht. Veel dorpelingen, kinderen en familieleden zijn door het leger vermoord. Het dorp werd afgebrand en de meeste gebouwen werden vernietigd. Mijn broer, grootvader en neef stierven tijdens een vuurgevecht. Het huis waarin ik woonde, werd ook afgebrand door het leger en het Rakhine-volk. Uit schrik voor ons leven vertrokken we, pakten we wat eten in en liepen we richting Bangladesh. Na 10 dagen was ons eten op. Onderweg regende het veel en ik had honger ... Ik zag veel lijken in het bos. Na 21 dagen bereikte ik eindelijk de oever van de rivier de Naf en stak de rivier over met een kano.

We kwamen aan bij de grens van Bangladesh, maar we mochten het land niet in. We hadden niets: geen eten, geen kleding, geen geld. Bengaalse mensen gaven ons eten en kleding. Ik kon in het ziekenhuis worden behandeld. Ik heb geen woorden die sterk genoeg zijn om mijn dank te betuigen aan Bangladesh.

Op deze manier bleef ik bijna een maand aan de grens. De volgende stap bracht me bij het kamp waar ik nu in zit.

Opnieuw opgesloten in een gevangenis, maar deze keer dakloos

De kampen zitten vol problemen zoals gebrek aan onderwijs, gebrek aan internettoegang, reisbeperkingen, krappe leefruimtes en onvoldoende medische voorzieningen. Daarnaast zijn er rondom het kamp hekken geplaatst, zoals in Myanmar.

We hebben de steun nodig van NGO's zoals Dokters van de Wereld en Pulse. We hopen dat de situatie zal verbeteren, de toegang tot onderwijs, het wegnemen van bewegingsbeperkingen, verbetering van de levensomstandigheden en toegang tot medische zorg, en dat mensen in vrede kunnen leven.

Nu wil ik nadenken over de toekomst

Mijn activiteiten met Dokters van de Wereld en Pulse zijn nuttig voor de gemeenschap en ik zou graag zien dat deze verenigingen hun activiteiten voortzetten en dat ik kan blijven meedoen.

Wij, Rohingya's, willen gerechtigheid. We willen ons burgerschap herwinnen en terugkeren naar Myanmar.

Ik wil niet als vluchteling leven zonder enige hoop op een waardevol bestaan.

Ik wil mijn studies voortzetten en dokter worden.

Daarom ben ik blij dat ik hier als jonge vrouw toch een bijdrage heb kunnen leveren.