Sanu Nani Magar

IK BEN Sanu Nani Magar

Ik en ben 48 jaar oud. Ik kom uit de gemeente Dhading Besi in district 4, Nepal.

Het was niet mijn keuze om hierheen te komen. Het leven was hard. Ik moest werk vinden en geld verdienen, dus kwam ik hier afval sorteren.

We moesten voor verschillende kinderen zorgen en redden het niet. We moesten kleren en voedsel voor hen kunnen kopen. We zochten op verschillende plaatsen naar werk, maar belandden uiteindelijk hier. We verdienen net genoeg om te overleven. De kinderen zijn inmiddels volwassen, en we wonen allemaal onder één dak.

Ik had 6 kinderen. 5 van hen leven nog: 4 meisjes en 1 jongen. Mijn oudste dochter is 31, de tweede 24, de derde 22 en de jongste is 13. Mijn zoon is 21.

Ik was op zoek naar werk. We moesten schulden afbetalen.

We trokken eerst naar Teku en kwamen uiteindelijk hier terecht. Een vriend van ons werkte hier, sorteerde afval. Zo kwamen we hier aan werk.

Ik werk hier samen met mijn man.

Het is hard labeur. Er kan veel gebeuren. Hier ligt glas, afval en soms vinden we naalden. Ik ben bang van de bulldozers en het onafgebroken machinelawaai. Het zijn geen gemakkelijke werkomstandigheden. We moeten erg voorzichtig zijn en goed opletten.

Zolang er vrachtwagens hun lading komen lossen, is er werk. Als er geen komen opdagen, hebben we geen werk. Zoals op zaterdag, als er weinig vrachtwagens komen. Ik werk gemiddeld 22 dagen per maand en verdien 400 tot 500 roepie.

Ik woon iets verderop. Ons huis is vuil, opgetrokken uit golfplaten, zonder stromend water. Dat moeten we bij de pomp halen. Het is slopend.

Ik wou dat ik terug gewassen kon telen zoals vroeger, maar we verdienden toen niet genoeg om te overleven. Ik heb ideeën en uiteraard ook dromen, maar kan die niet waarmaken. Ik heb er al aan gedacht een winkeltje te openen. Als ik de middelen had, zou ik iets anders doen, maar ik heb niet genoeg geld. Dat is het probleem.

Er zijn vrouwenverenigingen waar we over projecten kunnen praten. Maar het is al moeilijk genoeg om voor jezelf en je gezin te zorgen. Er zijn altijd wel problemen. Iedereen heeft problemen. Het zou fantastisch zijn om iets op touw te kunnen zetten met de anderen, maar ik heb amper genoeg geld om rond te komen. Ik zie niet in wat ik voor anderen kan betekenen. Als je niets hebt, hebben de mensen geen respect voor je. Ze willen niet eens naar je luisteren.

Het leven is hard hier. Soms gaan de mannen iets drinken. Als ze te veel ophebben, worden ze gewelddadig. Ieder zijn zorgen. We ondergaan het, werken hard en weten de eindjes maar net aan elkaar te knopen.