"In een verbonden en afhankelijke wereld is het onze morele plicht om migranten te ondersteunen in de Sahel, Marokko en ook bij hun aankomst in België."

Federico, kun je iets vertellen over je achtergrond en carrièrepad?

Ik ben Italiaan, afkomstig uit Veneto. Oorspronkelijk heb ik informaticawetenschappen gestudeerd. Al snel begon ik te werken in de sector van humanitaire hulp en ontwikkelingssamenwerking, en bracht ik bijna 20 jaar door in landen als Libanon, Syrië, Irak, de DR Congo, Ethiopië, Jordanië en Palestina. 

Ik heb gewerkt voor NGO's als Artsen Zonder Grenzen, Handicap International en Dokters van de Wereld. Ik ben gewend te werken voor medische organisaties, in conflictgebieden, en hulp te bieden aan vluchtelingen. 

Vandaag ben ik voor het eerst in 18 jaar terug in Europa. Persoonlijk ben ik getrouwd, vader van twee kinderen, hou ik veel van talen (ik ben momenteel Nederlands aan het leren) en ontdek graag Brussel te voet.

Waarom bij Dokters van de Wereld?

Ik heb aantal jaar geleden al voor Dokters van de Wereld gewerkt. Ik heb sympathie voor hun activisme, het feit dat de organisatie hulp biedt aan mensen in kwetsbare situaties, maar ook probeert om hen een stem te geven. 

Dokters van de Wereld streeft naar sociale verandering, zodat gezondheidszorg toegankelijk is voor iedereen. Dat is een strijd die mij aanspreekt. 

En de organisatie mensen steunt mensen tijdens hun migratieroute in de Sahel, in Marokko, in Tunesië en bij hun aankomst hier, in België. In een steeds meer verbonden en onderling afhankelijke wereld is dat een morele plicht.

Een project dat je bijzonder interesseert?

Ik ben vrijwilliger geweest voor de Medibus bij het Zuidstation. Ik was verwonderd door de diversiteit in profielen en levensverhalen van de mensen die we die avond ontmoetten: we zagen migranten uit Noord-Afrika die de nacht buiten hadden doorgebracht, Belgische ex-gedetineerden, patiënten met chronische ziekten, mensen die leden onder eenzaamheid en behoefte hadden aan contact.

Wat vaak terugkwam, was dat deze mensen vooral behoefte hadden aan een warme ontmoeting, een gesprek, een uitwisseling. Ik vond dat erg ontroerend. Misschien begint het daar wel, de zorg voor de ander.

Wat hoop je te kunnen bijdragen aan de organisatie?

Het feit dat ik bijna 20 jaar ‘in het veld’ heb gewerkt, in zeer gespannen humanitaire contexten, stelt mij in staat om de dagelijkse realiteit van onze lokale teams te kennen en te begrijpen. Ik denk dat het essentieel is voor het management van een internationale en humanitaire organisatie beheert om verbonden te zijn met wat er daadwerkelijk op de grond gebeurt.

Welke kwesties raken je in het bijzonder?

Ik was dit jaar nog in Gaza en tot september in het Midden-Oosten. Ik ben geschokt door de situatie in Palestina en Libanon, door de schendingen van het internationaal humanitair recht, door de duizenden doden en miljoenen ontheemden. 

Ik ben ook diep getroffen door de ontwrichting van gezondheidssystemen, het geweldsniveau en de groeiende onveiligheid in Mali, Niger en de DR Congo, als gevolg van de aanwezigheid van meerdere rebellengroepen, de vastgelopen conflicten en de ontheemding van miljoenen mensen. 

Tenslotte baart het tekort aan plaatsen in noodopvangcentra en het gebrek aan gezondheidszorg voor iedereen in België, aan de vooravond van de winter, me grote zorgen.