Flair journaliste trekt met Dokters van de Wereld naar Madagaskar: dagboekfragment

Van Flair magazine kreeg ik in maart de kans om naar Madagaskar te vliegen voor een human interest reportage. En nee, dat was deze keer dus niet om naar de schattige stokstaartjes of de indrukwekkende Baobabs te staren of om languit op een paradijsstrand te liggen, maar wel om mee te lopen in het ziekenhuis van hoofdstad Antananarivo met een team chirurgen van Dokters van de Wereld. Letterlijk dan. Want ik stond naast hen in de operatiekamer terwijl ze gratis een vijftigtal mensen met hazenlippen, brandwonden en tumoren opereerden. Operaties die de locals zelf nooit zouden kunnen betalen, maar die wel gelijk staan aan een volledig nieuw leven, aan eindelijk geaccepteerd worden door hun medemens en opnieuw geïntegreerd worden in de samenleving. Een once in a lifetime-ervaring die me serieus heeft wakker geschud. Want hoe schoon was het om te zien hoeveel de chirurgen, anesthesisten en verplegers gaven en hoe hartverwarmend was de überdankbare blik van elke patiënt die een plekje op de operatietafel kreeg.

FacebookFundraiser voor mijn 30e verjaardag

Een paar weken later, op 5 april, werd ik 30. Cadeautjes leken plots helemaal overbodig. Na jaren ongelooflijk veel van de wereld gekregen te hebben, voelde ik dat het tijd werd om terug te geven. Ik besliste een inzamelactie voor Dokters van de Wereld op te starten via Facebook en vertelde op m’n sociale mediakanalen over m’n intense trip naar Madagaskar. Mijn doel? 200 euro inzamelen. Als m’n vrienden en familie in plaats van een cadeau te kopen zouden storten, dan moest dat toch haalbaar zijn? Twee weken later liep de inzamelactie af en had ik 1.406 euro bijeen gespaard, een bedrag waar ik nooit van had kunnen dromen. Het bleek dat niet enkel zij die het dichtst bij mij staan gestort hadden, maar ook kennissen en vrienden die ik al jaren niet meer gezien had bijvoorbeeld. Indrukwekkend om zien hoeveel mensen in mijn miniproject geloofden.

Eye opening

De verhalen van de patiënten die we volgden tijdens onze missie zijn me misschien wel het meeste bijgebleven. Het open gehemelte van Esther, een 19-jarig meisje, werd tijdens ons verblijf gesloten. Het was ontroerend hoe ze in het barakje van 8 vierkante meter (waar ze met z’n vieren wonen trouwens) vertelde hoe ze hoopte niet meer elke zin vier keer te moeten herhalen om begrepen te worden en hoe ze ernaar uitkeek haar schaamte eindelijk opzij te kunnen zetten om naar de universiteit te gaan. Ook Sitreca sprak over schaamte en hoe hij jaren gepest en vernederd werd. Over hoe zijn buurjongen een maniok door z’n strot ramde omdat hij er anders uitzag dan de andere kinderen van het dorp. Hij glunderde toen hij vertelde hoe de operatie z’n zelfvertrouwen de hoogte had ingeduwd. Niet alleen die gesprekken, maar ook zien hoe er de dagen van de consultaties eindeloze rijen mensen van 4uur ’s morgens voor het ziekenhuis stonden aan te schuiven voor gratis zorg deden me inzien hoe nodig zo’n projecten als Operatie Glimlach zijn.

De ongelooflijke werklust, de creativiteit en het optimisme van de chirurgen is nog zoiets dat lang gaat blijven hangen. Vijf dagen lang opereerden ze (op vrijwillige basis, tijdens hun welverdiende vakantie) zo’n twaalf uur aan een stuk om zoveel mogelijk mensen een nieuw leven te geven. En dan nog vertelt verpleegster Laurence dat ze na elke missie lichtjes gefrustreerd naar huis keert omdat ze hoopte nog meer mensen te kunnen helpen. Eye-opening

Facebook ontwikkelde met z’n inzamelknop een handige manier om op vijf minuten een goede doel actie op te starten en zo heel gemakkelijk te kunnen meehelpen om een verschil te maken. Ik wilde dat ik kon uitleggen hoeveel energie ik van dit project gekregen heb en hoe het me dichter bij mezelf gebracht heeft. Bij elke euro die aantikte liep m’n hart een tikkeltje meer over. Door terug te geven draag je niet alleen bij tot een betere wereld blijkbaar, maar verander je en groei je ook echt als mens.